Friday, January 26, 2007

Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης (VI)

Η ετυμηγορία των ενόρκων
Από τη στιγμή που η Κοινοπολιτεία ικανοποιήθηκε με την άποψη ότι ο DeSalvo ήταν ο Στραγγαλιστής, έπρεπε να λυθούν διάφορα ενοχλητικά νομικά προβλήματα, πριν γίνει οποιαδήποτε δίκη. Το μεγαλύτερο όλων ήταν ότι η ομολογία του DeSalvo δεν μπορούσε να γίνει δεκτή ως απόδειξη.

Ο Baily έθεσε το θέμα ως εξής στους Brooke και Bottomly: «Όταν συνάντησα τον Albert, υπήρχαν αρκετά στοιχεία εναντίον του ώστε να μην ξανακυκλοφορήσει ελεύθερος στους δρόμους. Τον βοήθησα να παραδεχτεί ότι έχει διαπράξει πολλαπλούς φόνους, γεγονός που καθιστά σίγουρο τον δια βίου εγκλεισμό του. Αν με διαβεβαιώσετε ότι θα αποφύγουμε την εκτέλεση – δέχομαι την καταδίκη αλλά όχι την εκτέλεση – και θα έχετε ό,τι ζητήσετε. Κατά βάθος γνωρίζω ότι κανείς από τους δυο σας δεν θέλει να τον δει να πεθαίνει. Ζητάω πολλά?»

Ο Brooke συμφώνησε πως ο Bailey δεν ζητούσε πολλά, αλλά ζήτησε λίγο χρόνο να το σκεφτεί. Εκείνη την περίοδο ήταν ένας από τους ισχυρούς υποψήφιους για τη Γερουσία και συμφώνησαν πως θα ήταν λάθος να άρχιζε η δίκη του DeSalvo στη μέση της προεκλογικής περιόδου. Τουλάχιστον ο Bailey θα μπορούσε να πάρει μια γνωμάτευση για το αν ο DeSalvo ήταν διανοητικά ικανός να παραστεί σε δίκη. Τελικά, στις 10 Ιανουαρίου του 1967, ο Albert DeSalvo, οδηγήθηκε σε δίκη για τις επιθέσεις του «Πράσινου Άντρα».


Ο Bailey εξήγησε ότι η τακτική που σκόπευε να ακολουθήσει για να αποδείξει ότι ο DeSalvo δεν ήταν πνευματικά υγιής, ήταν απλή. Θα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τους δεκατρείς φόνους του Στραγγαλιστή που ο DeSalvo παραδέχτηκε ως δικούς του για να αποδείξει την έκταση της παράνοιάς του. Για να το επιτύχει αυτό θα προσκόμιζε την κατάθεσή του ως αποδεικτικό στοιχείο. Φυσικά, το όλο θέμα ήταν ασυνήθιστο: θα προσπαθούσε να υπερασπιστεί έναν άντρα ο οποίος κατηγορούνταν για ληστείες και επιθέσεις, αποδεικνύοντας ότι είχε διαπράξει δεκατρείς φόνους!

Ο Donald L.Conn ήταν επικεφαλής της πολιτικής αγωγής και ο Bailey της υπεράσπισης. Ο Conn κάλεσε τέσσερα θύματα του Πράσινου Άντρα με παρόμοιες ιστορίες. Ο DeSalvo είτε είχε παραβιάσει την πόρτα, είτε τις είχε πείσει να του ανοίξουν. Είχε δέσει τις γυναίκες, είχε χαϊδέψει τα στήθη τους, είχε απαιτήσει ή τους είχε κάνει στοματικό έρωτα, αλλά δεν τις είχε βιάσει. Χρησιμοποιούσε μαχαίρι ή ένα ψεύτικο πιστόλι για να εξασφαλίσει τη συνεργασία τους. Στη συνέχεια έπαιρνε χρήματα ή κοσμήματα και έφευγε. Ο Bailey δεν εξέτασε τους μάρτυρες επειδή σκέφτηκε ότι δεν είχε τίποτα να κερδίσει από αυτό.

Κατά την εισαγωγική του ομιλία ο Bailey είπε ότι δεν αμφέβαλε καθόλου πως ο DeSalvo είχε διαπράξει τα αδικήματα όπως περιγράφονταν και πως το μόνο θέμα ήταν κατά πόσον η πολιτική αγωγή μπορούσε να αποδείξει ότι δεν ήταν παράφρων όταν τα διέπραττε. Για να ενισχύσει τους ισχυρισμούς του έφερε ειδικούς να καταθέσουν για την σχιζοφρένεια του Albert. Είπαν ότι αν και ο Albert γνώριζε πως αυτά που έκανε ήταν λάθος, εντούτοις δεν μπορούσε να αντισταθεί στην παρόρμηση που τον οδηγούσε στο να τα διαπράττει. Ο Conn διαμαρτυρήθηκε λέγοντας ότι η παραβίαση των κλειδαριών και η χρήση ψεμάτων προκειμένου να του επιτραπεί η είσοδος στα διαμερίσματα, δεν μπορεί να θεωρηθούν ως αποτελέσματα παρόρμησης και ο ψυχίατρος αναγκάστηκε να συμφωνήσει, περιορίζοντας την παρόρμηση στο σεξουαλικό μέρος των επιθέσεων.


Το σώμα των ενόρκων συσκέφθηκε για περίπου τέσσερις ώρες, βρήκε τον DeSalvo ένοχο για όλες τις κατηγορίες και τον καταδίκασε σε ισόβια. Του αρνήθηκαν επίσης την ψυχιατρική βοήθεια που είχε ζητήσει.

Ο Βailey ήταν θυμωμένος: «ο σκοπός μου», είπε, «ήταν να δω τον Στραγγαλιστή κλεισμένο σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου οι γιατροί θα προσπαθούσαν να βρουν τι τον οδήγησε στο να διαπράξει τόσους φόνους. Η κοινωνία στερείται μια μελέτη που θα μπορούσε να μας βοηθήσει στο να καταλάβουμε το μυαλό και άλλων μαζικών δολοφόνων, οι οποίοι ζουν ανάμεσά μας, και ενδέχεται να χτυπήσουν από στιγμή σε στιγμή».


Επίλογος
Ο Albert DeSalvo ήταν έγκλειστος με ισόβια στις κρατικές φυλακές του Walpole, όταν δολοφονήθηκε με μαχαίρι στο αναρρωτήριο, τον Νοέμβριο του 1973. Το βράδυ που προηγήθηκε του θανάτου του, τηλεφώνησε στον Dr Ames Robey και του ζήτησε να συναντηθούν επειγόντως. Ο DeSalvo ήταν τρομοκρατημένος. O Robey του υποσχέθηκε να τον συναντήσει το επόμενο πρωί, αλλά το ίδιο βράδυ ο Albert δολοφονήθηκε.

Εκτός από τον γιατρό Robey, ο Albert είχε ζητήσει και από έναν δημοσιογράφο να παρευρίσκεται στη συνάντηση. Ο Robey είπε ότι επρόκειτο να τους πει ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης και τι ακριβώς είχε συμβεί. Μία εβδομάδα πριν είχε ζητήσει να τον στείλουν στο αναρρωτήριο και να τον φρουρούν. Κάτι συνέβαινε στη φυλακή και ο DeSalvo ένοιωθε πως έπρεπε να μιλήσει γρήγορα. Υπήρχαν κατάδικοι, αλλά και φύλακες, οι οποίοι δεν ήταν ευχαριστημένοι με τον DeSalvo. Και το σίγουρο είναι ότι κάποιοι έκαναν τα στραβά μάτια, είτε επειδή τους ζητήθηκε, είτε επειδή πληρώθηκαν γι αυτό, και άφησαν αφύλαχτες πολλές πόρτες, ώστε ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι του να φτάσουν σ’ αυτόν και να τον σκοτώσουν στο διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ των καθιερωμένων βραδινών και πρωινών ελέγχων.

Οι αρχές πίστευαν πως ο DeSalvo ήταν ανακατεμένος σε δοσοληψία ναρκωτικών μέσα στις φυλακές. Τρεις άνδρες δικάστηκαν, αλλά δύο φορές οι δίκες κατέληξαν σε αδιέξοδο.


Επανεξέταση της υπόθεσης και DNA τεστς
Αν και ο Albert DeSalvo δεν κατηγορήθηκε ποτέ για τους στραγγαλισμούς των 11 γυναικών, λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων, πολλοί πίστεψαν πως ήταν ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης, ιδίως μετά την ομολογία του. Δύο άνθρωποι, πολύ κοντά στην υπόθεση, πίστευαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους πως ο Albert ήταν αθώος. Ο ένας ήταν ο αδελφός του, Richard DeSalvo. Ο άλλος ο Casey Sherman, ανηψιός του τελευταίου γνωστού θύματος του Στραγγαλιστή, της Mary Sullivan. Οι δύο άντρες και οι οικογένειές τους είναι πεισμένοι ότι ο Albert DeSalvo δεν σκότωσε τη Mary Sullivan. Εάν έχουν δίκιο, τα ευρήματά τους όχι μόνο θα ανατρέψουν την υπόθεση αλλά θα αμφισβητήσουν ολόκληρη την ιστορία του Στραγγαλιστή της Βοστώνης.

Η ειρωνεία είναι πως αυτό που έπεισε τις δύο οικογένειες πως ο DeSalvo δεν ήταν ο Στραγγαλιστής, ήταν η ηχογραφημένη ομολογία του. Ο Casey Sherman λέει: «η αστυνομία πιστεύει πως ο DeSalvo ήταν ο Στραγγαλιστής, επειδή γνώριζε τόσες λεπτομέρειες, όσες μόνο ο δολοφόνος θα μπορούσε να ξέρει. Όταν, όμως, ακούσαμε την κασέτα με την ομολογία του, αυτό αποδείχτηκε λανθασμένο. Ομολογεί γεγονότα που, απλούστατα, δεν συνέβησαν ποτέ».

Τον Οκτώβριο του 2000, οι δύο οικογένειες συναντήθηκαν για να πραγματοποιήσουν στα λείψανα της Mary Sullivan έλεγχο DNA, μιαν εξέταση που δεν ήταν δυνατή πριν από 37 χρόνια. Έγινε εκταφή και αφαιρέθηκαν τα νύχια από τα δύο χέρια της Mary Sullivan, τα οποία ήταν καλά διατηρημένα αν και υπερβολικά εύθραυστα. Να σημειώσουμε εδώ ότι, μετά το φόνο, το σώμα της Mary παραδόθηκε στους ιατροδικαστές για εξέταση. Όταν τελείωσαν, του έβαλαν συντηρητικά, το έραψαν και το παρέδωσαν στους συγγενείς για την ταφή. Τα συντηρητικά έκαναν τη δουλειά τους και έτσι έγινε δυνατή η «συγκομιδή» των νυχιών.

Τα νύχια στάλθηκαν σε ειδικό εργαστήριο όπου, λόγω της ευθραυστότητάς τους, εξετάστηκαν με ιδιαίτερες μεθόδους, αρκετά πολύπλοκες για να τις περιγράψουμε εδώ. Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει την πλήρη έκθεση του εργαστηρίου που πραγματοποίησε τον έλεγχο, ας το ζητήσει να του το στείλω (μόνο στα αγγλικά). Αφού απομονώθηκαν οι διάφοροι εξωγενείς παράγοντες, το εργαστήριο αποφάνθηκε, στις αρχές του 2001, ότι δεν κατέστη δυνατός εντοπισμός άλλου DNA από αυτό της Mary Sullivan στα νύχια της. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι στραγγαλίστηκε, πάλεψε να απελευθερωθεί, τραυματίζοντας έτσι τον εαυτό της στην απεγνωσμένη της προσπάθεια. Γι αυτό το λόγο και το DNA των ευρημάτων ήταν το δικό της. Όμως, δεν βρέθηκε ίχνος διαφορετικού DNA που να παραπέμπει στον δολοφόνο της.

Το 2002, έγιναν επαναληπτικές εξετάσεις στο σώμα της Mary Sullivan. Στις τρίχες του εφηβαίου της βρέθηκαν ίχνη σπέρματος. Μετά από εξετάσεις που έγιναν με λήψη αίματος από την οικογένεια του DeSalvo, η οποία δεν είχε αντίρρηση ακόμα και για την εκταφή του πτώματός του, αποδείχτηκε ότι το σπέρμα δεν ήταν του DeSalvo.

Ποιος ήταν ο δολοφόνος της Mary Sullivan, λοιπόν, αν όχι ο Albert? Ο ανιψιός της λέει: «Την εποχή της δολοφονίας της Mary, η αστυνομία είχε έναν ύποπτο. Ο άνδρας αυτός απέτυχε σε δύο τεστ με ανιχνευτή ψεύδους. Σήμερα ζει στη Βόρεια Νέα Αγγλία, χωρίς να έχει περάσει ούτε μια μέρα στη φυλακή. Τον συνάντησα και συνομίλησα μαζί του. Του ζήτησα να κάνει DNA τεστ και αρνήθηκε κατηγορηματικά. Τώρα όλες μας οι προσπάθειες είναι προσανατολισμένες προς αυτή την κατεύθυνση». Ο ιατροδικαστής που πραγματοποίησε τις εξετάσεις DNA στη Mary Sullivan, λέει ότι τα ευρήματα δεν αποδεικνύουν ότι ο DeSalvo δεν ήταν ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης, σίγουρα όμως δεν ήταν ο άνθρωπος που βίασε και σκοτωσε τη Mary Sullivan.

Καταλήγουμε, επομένως, ότι ο DeSalvo ομολόγησε τους φόνους του Στραγγαλιστή για να εξασφαλίσει την οικογένειά του. Πούλησε την ιστορία του και υπέγραψε μια ταινία και ένα βιβλίο. Ο αδελφός του δήλωσε ότι τα αποτελέσματα των DNA τεστς ήταν πολύ σημαντικά για την οικογένειά του και για τον ίδιο, καθώς απέδειξαν περίτρανα αυτό που για χρόνια υποστήριζε: ότι ο Albert δεν ήταν ο δολοφόνος. Τέλος, ο γιος του Albert, Michael, ευχαρίστησε τους επιστήμονες και τους δικηγόρους που έκαναν τις έρευνες και τα τεστς, λέγοντας ότι η προσπάθειά τους και τα αποτελέσματά της έβαλαν τέλος σε 40 χρόνια ντροπής και πόνου για την οικογένειά τους.



Τα βιβλία και η ταινία
-Το 1966 κυκλοφόρησε το «επίσημο» βιβλίο για τον Στραγγαλιστή της Βοστώνης, αυτό με την έγκριση του DeSalvo. Πρόκειται για το «The Boston Strangler» του Gerold Frank, στο οποίο ο DeSalvo παρουσιάζεται ως ο Στραγγαλιστής, αν και κανείς δεν το πίστευε ιδιαίτερα την εποχή εκείνη.
-Το 1971 κυκλοφόρησε το βιβλίου του F. Lee Bailey «Defense Never Rests», στο οποίο αφιερώνει αρκετές σελίδες στην υπόθεση DeSalvo, όπου και σε αυτό ο Albert θεωρείται ο Στραγγαλιστής.
-Το 1998 κυκλοφορεί το μυθιστόρημα του Larry Maneness «Strangler».

Η ταινία «The Boston Strangler» του 1968 βασίζεται στην υπόθεση, αν και δεν διακρίνεται για την ακρίβειά της. Πρωταγωνιστούν ο Tony Curtis και ο Henry Fonda.



Βιβλιογραφία
1.
Το σχετικό με τον Albert DeSalvo άρθρο της Crime Library.
2. Susan Kelly: Boston Stranglers; The Wrongful Conviction of Albert Desalvo and the True Story of Eleven Shocking Murders
3. R.E. Cline, N.M. Laurent, D.R. Foran: The fingernails of Mary Sullivan; Developing reliable methods for selectively isolating endogenous and exogenous DNA from evidence.

3 comments:

Goudaki! said...

Xmmmmmmm! Malista! Ara den to ekane autos...

Σταυρούλα said...

Αντο καλοσκεφτεί κανείς, πρέπει να υπέφερε πολύ η οικογένειά του, ειδικά τα παιδιά του, κουβαλώντας το στίγμα αυτό. Γι αυτό μετά από τόσα χρόνια πάσχισαν ν' αποδείξουν πως δεν ήταν αυτός!

Όνειρα γλυκά.. said...

Κι άλλο ! Κι άλλο ! Κι άλλο !!!!